Toen we een jaar geleden Kerstmis vierden, had niemand van ons gedacht dat het dragen van mondkapjes belangrijk voor ons zou zijn. Dat afstand bewaren voor ons op dit moment een uiting is van verantwoordelijkheid en zorgzaamheid.
Terugkijkend op het jaar 2020 zullen we allemaal beelden en situaties onthouden die bijzonder indrukwekkend waren, beelden van situaties waarin de corona pandemie sterk tot uiting kwam. Dit omvat bij voorbeeld beelden van de eenzaamheid waarin sommige mensen hun leven hebben afgesloten zonder de steun van degenen die anders bijzonder dicht bij hen stonden. Indrukwekkende beelden ook van solidariteit en bereidheid om zich in te zetten, om anderen te ondersteunen.
Geen eucharistievieringen op kerstavond en de eerste en tweede kerstdag met slechts dertig mensen in de kerk. Ook de aansluitende zondag en op nieuwjaarsmorgen niet meer dan dertig personen. Enige versoepeling valt nog niet te verwachten.
We leven mee met al die mensen die hun onderneming hebben moeten sluiten. Met leerlingen en leerkrachten die beperkingen ondervinden in het onderwijs.
We kunnen nog niet alle gevolgen van dit jaar overzien. Ze zullen pas geleidelijk duidelijk en zichtbaar worden. En natuurlijk: wijzelf zijn in de loop van het jaar veranderd. Intense ervaringen en uitdagingen laten sporen achter in ons eigen leven.
En toch….. Nu de vaccinaties zijn begonnen gloort er weer hoop. Hoop om elkaar weer naderbij te komen. Hoop om elkaar weer te ontmoeten. Hoop om weer allerlei activiteiten opnieuw op te pakken. Hoop om het verenigingsleven weer te kunnen hervatten. Hoop om weer bij elkaar te komen om eucharistie te vieren en daarbij weer te kunnen zingen.
We moeten nog even volhouden. Ik wens ons allen daarbij veel geduld. Dat Gods zegen ons daarbij moge vergezellen. Ik wens jullie een gezegend nieuwjaar.
Karel Weerkamp CSsR, pastor